Ez dira batere errazak izan azken egun hauek Himalaian. Azken gauak belan eman ditut. Sergi Mingoteren heriotza oso kolpe latza izan da, inondik ere espero ez genuen albiste izugarria. Tamara Lungerren edo Mingoteren familiaren larruan jarri eta oilo ipurdia jartzen zait… Animo handia eta besarkada handi bat bidaltzen diet hemendik. Une latz hauetan kontsolamendua aurkitzea espero dut.
Egia da horretan dihardugunok eta mundu honetan 4 egun baino gehiago daramatzagunok badakigula arrisku handia dugula, horrelako mendiak eskalatzea ez dela bat ere erraza. Baina inoiz ez zaude horrelako kolpeak jasotzeko prestatuta. Izugarri gogorra egiten da hain gazte eta zoritxarreko istripu batengatik norbait joaten ikustea.
Simone Moro nire kordada-laguna izan zen eguneko bi albiste garrantzitsuak irratiz eman zizkidana, gu 1. kanpamentutik pixka bat harago aurrera egiten saiatzen ari ginen bitartean. “Alex, Mingotek istripua izan du eta ahal dugun neurrian lagunduko diogu. Ez du itxura onik”. Izoztuta geratu nintzen. Jarraian, hau gaineratu zuen: “Nepalgo taldeak K2an gailurra egitea lortu du”. Bi albiste kontrajarri, nire aldartea erabat aldatu zuten bi albiste, hain zuzen ere. Alde batetik, gizon on bat hil zen, eta, bestetik, Nepaleko herriak balentria handia lortu zuen, eta izugarri poztu nintzen. Sentsazio gazi-gozoak bete zuen nire gorputza.
Hurrengo pausoa argi izan nuen: Mingoteri zor diogun errespetuarengatik, oinarrizko kanpamentura jaitsi behar ginen berehala. Dolua gordetzeko nire modua zen. Nire begirunea erakusteko. Hasiera batean, denok ez ginen erabaki horrekin bat etorri, baina erabaki irmoa eta oso sendoa zen. Egin behar nuen zerbait zen. Errespetatua izateko, errespetatzen ikasi behar da. Halaxe egin nuen. Hartu atseden bakean, adiskide.
Azkenik, zorionak Nepalgo taldeari. Ole, ole eta ole! Ez dakizue zelan pozten naizen eurengatik. Hamarkadetan zehar, gu bezalako jendeari gure ametsak konkistatzen lagundu digute, eta aste honetan eurak bete ahal izan dituzte euren ametsak, historian ate handitik sartuz. Harrituta irakurri ditut purista batzuen kritikak. Zelan kritikatu dezakegu batzuek oxigenoa eramatea? Ez al da jadanik nahiko gogorra K2 neguan igotzea? Zer gehiago egin behar da historian inork lortu ez duena lortu dutela onar dezaten?
Ez nator bat kritika horiekin, inondik ere. Denbora luzez gureak bezalako espedizioen itzalean egon ostean, euren historiaren protagonista bilakatu dira, Nepalgo bandera gorenera eramanez. Hemendik, zorionak! Meritu handia duzue. Pena da albiste hau Sergi Mingoteren heriotzarekin batera etorri izana. Mendiak gauza hauek ditu. Dena eman eta kentzeko gai da. Mendiaren parte da. Eta onartu egiten dugu.