Uste dut ez dagoela besteei laguntzea baino ezer atseginagorik. Modu altruistan egiteak, gainera, askogatik biderkatzen du horrek sortzen duen gogobetetze-maila. Denok, den-denok, behar dugu laguntza noizbait. Horregatik, ilusio berezia egiten dit Caixabanken eskutik ‘Altuerako Topaketak’ proiektuan parte hartzeak. Caixabanken bulego sareak lurraldeko gizarte-erakundeen beharrak hautematen ditu, eta, horrela, “La Caixa” Fundazioari laguntzen dio bere gizarte-lanean, bere aurrekontuaren zati bat horretara bideratuz. Zer da “Altuerako topaketak”? Bada, adinekoen egoitzetako erabiltzaile guztiak suspertzea eta motibatzea bilatzen duen ekimena. Hori da “La Caixa” Fundazioaren eta Caixabanken lehentasunezko ildoetako bat, eta are gehiago egoera honetan. Eta, neurri batean, baita zentro horietan lan egiten duten eta gure adinekoei laguntzen dieten langileak aintzatestea ere, testuinguru zail honetan lan handia egiten ari direlako. Benetan, eskerrik asko opari hau egin didazuelako. Pribilegiatua sentitzen naiz.
COVID-19ak sortu duen pandemiak min handia egin dio gure gizarteari, gure nagusiei batez ere. Eurak dira, zalantza barik, gehien sufritu dutenak. Batetik, arrisku gehien dituen kolektiboa izan direlako, eta, bestetik, egoitza batean bizi direnen askatasuna, denbora luzez euren bizilekua den leku horretako lau hormetara mugatu delako. Eta hori oso gogorra da. Ahalegindu arren, ezin dut imajinatu haietako askok zer pasatu duten.
Eurekin ordu batzuk berba egitea proposatu zidatenean, ez nuen birritan pentsatu. Banekien plazerra izango zela eta euren aldetik asko ikasiko nuela. Ez nekien, ordea, zer eman niezaiekeen. Zer irakatsi ahal izango diet nik baino askoz gehiago bizi izan duten pertsonei? Edozein kasutan, ni izan beharko nintzateke entzun behar duena. Zenbait topaketa egin ostean, esan behar dut nire itxaropenak motz geratu direla. Oso motz. Uste nuena baino askoz gehiago ari naiz ikasten. Nire itxaropena, eurak esperientzia hau nik beste gozatu izana da.
“Altuerako Topaketak” proiektuaren bitartez, adinekoak mendira eraman nahi ditugu une batez elkarrekin konpartitzen ditugun hamaika pasadizoren bitartez. Gure adinekoen ondoan egoten jarraitzeko unea da. Haiekin harremanetan egoteko teknologia izatearen zortea dugu, eta ‘gertu sentitzeak’ erabateko onura dakar haien aldartean. Gehiegikerietan erori barik, esan behar dut lekukotasun batzuek oilo larrua jartzen didatela. Zaharrenetako batek, mendizale amorratu batek, izan zezakeen oparirik onena niri entzutea zela esan zidan. Eta Matia Fundaziotik adierazi didatenez, bakarrik egon ohi den pertsona batek, berehala jakinarazi nahi izan zion arrebari topaketak eragin zion ilusioa, esperientzia kontatzeko, eta deia errepikatu ahal izatea eskatu zuen, mendian ateratako bere argazki batzuk niri erakusteko. Horrekin konturatzen gara hain gutxirekin gauza asko alda daitezkeela. Eta esan dizuet, aurrez-aurre ezagutu ahal izateko egunak kontatzen ari naiz, eta, zergatik ez, haiekin mendi irteera bat egitea gurako nuke.
Teknologia berriei esker, mila batailatan gogortutako pertsonak eta ni gertu sentitu gara. Benetan gertu, eta une askotan, esan dizuedan moduan, hunkitu ere egin gara. Eskerrik asko bizitza honetako gauzarik garrantzitsuenetako bat, denbora, nirekin partekatzea erabaki duten guztiei. Esan dudan moduan, zorioneko sentitzen naiz.
Orain ni naiz abentura berri batean murgilduta dagoena: Manaslu mendia (itsas mailatik 8.163 metro) neguan igotzen saiatzea, inoiz inork lortu ez duen balentria. Hala ere, horrek ez dit eragozten egun hauetan haiekin harremanetan egotea. Ez zuzenean, baina bai bidaltzen dizkiedan bideoen bitartez. Gure aurrerapenak kontatzen dizkiet, taldean ematen ditugun arratsaldeak tea hartzen eta kartetan jokatzen, eta baita gauzak espero bezala ateratzen ez direnean izaten ditugun frustrazioak eta une txarrak ere. Denok egiten ditugu estropezu, adin bat edo beste izanda ere. Itzultzen naizenean, bizi izandako guztia kontatuko diet, baina, orain arte bezala, ziur nago eurak niri emateko askoz gehiago izango dutela.