Azkenean, Manasluko oinarrizko kanpamentuan gaude. Ez da batere erraza izan, egia esan. Urtezahar egunean Bilbotik abiatu ostean, Urteberri egunean zapaldu genituen Nepalgo lurrak. Aireportuan hainbat tramite burokratiko gainditu behar izan genituen, Katmanduko hoteletik irten barik izugarri luzea egin zitzaigun lau eguneko berrogeialdia egin behar izan genuen, eta, gainera, talde osoak pasatu behar izan genituen PCR probak. Dena zein konplikatua izan den ikus dezazuen, Simone Moro nire adiskide eta kordada-lagunak hegaldia galdu zuen Italian, paperen tramitazio zorrotzaren ondorioz. Baina kito. Lehenengo etapa gaindituta dago eta mendi eder honek besoak zabalik hartu gaitu!
Tokiko agintariek eman zizkiguten izapideak gainditu ondoren, enegarren aldiz berrantolatu behar izan genituen gure karga guztiak eta ibilbidea, markatu ziguten berrogeialdiak gure plan guztiak nahastu baitzituen. Katmanduko gure hotelean premiazko bilera bat egin genuen eta dena trekkinga ahalik eta laburrena izan zedin berrantolatu genuen. Aldaketa hori dela eta, espedizio mota honetan funtsezkoa den puntu bat sakrifikatu behar izan dugu: altuerara egokitzea, alegia.
Trekkingaren iraupena eta altuerara egokitzea balantzan jarri genituen, eta, iragarritako klimatologia onak eta hasteko gogoak behartuta neurri batean, bidea moztea erabaki genuen. Ez zen erabaki erraza izan; izan ere, alpinista profesionala izan arren, taldekide batzuk horrelako abenturetara ohituta ez dauden taldean nago. Baina uste dut erabakia egokia izan dela, eta oso harro nago guztiez, primeran erantzun dutelako. Eskerrik asko, benetan, eta zorionak!
Beste erabaki garrantzitsu bat kargak Samagaoneraino eramatea izan zen, oinarrizko kanpamentura iritsi aurreko azken herriraino, helikopteroz bertaraino zuzenean eraman beharrean. Eta arrazoia oso sinplea da: neurri handi batean turismotik eta espedizioetatik bizi den eskualde hau asko sufritzen ari da COVID-19ak sortutako pandemiaren ondorioz. Izan ere, hainbat pertsonak esan digutenez, azken hilabeteetan inguruan ikusi dituzten atzerritar gutxietako batzuk gara. Gure asmoa jendeari lana ematea zen -zama eta materiala Samagaonetik oinarrizko kanpamentura igotzeko eskatu genien- ni bezalako pertsonek asko zor diegulako.
Badakit hori keinu bat baino ez dela, ez duela oinarrizko arazoa konponduko, baina uste dut bizitza honetan zerbaitetan lagundu badezakezu, hori egiteko betebehar morala duzula. Iritsi aurretik banekien zer aurkituko genuen, eta ekarpenak egiteko gure modu apala izan da. Keinu hau eurengatik da.
Material guztia helikopteroetan kargatu ondoren, oinarrizko kanpamenturako bidaia hasi genuen. Autobusez eta 4×4 ibilgailuz egindako ibilbide luze bat genuen aurrean Machhakholaganera, astebete inguru eskatuko zigun trekking-erako sarrerako atera, iritsi arte. Gaua herri horretan igaro ondoren motxila bizkarrean hartu eta oinez hasi ginen. Dohan, Bihim, Philim edo Namrung herrietatik eraman gaituen ibilbidea izan da, 3.500 metro baino gehiagoko desnibela pilatuz.
Egia esan, trekking hau oso ondo gogoratzen nuen, baina berriz ere liluratu egin nau. Gainera, eguraldia lagun izan dugu eta giroa ezin hobea izan da. Ibilbide hau mundu guztiari gomendatzen diot, ikuspegi zoragarriak dituelako. Hori bai, errealitate gordinak berriro ere jende hori asko sufritzen ari dela ikusarazi digu. Adibide bat jartzearren, ‘Lodge Thakli’-ko Lakpak, martxoaz geroztik hemen ikusten den mendebaldeko bigarren taldea garela esan zidan, eta hori suntsitzailea dela gu bezalako jendetik bizi den eskualde batentzat. Aurpegian irribarrea zuela kontatu zidan, baina ezin zuen bere kezka ezkutatu. Bitxia da ikustea jende horrek ez dituela inoiz umore ona eta alaitasuna galtzen. Hala dirudi behintzat. Prozesioa barrutik eramango dutela imajinatzen dut.
Bizitzaren aurrean duten jarrera ezin hobearekin kutsatuta, aurrera jarraitu genuen, barre eta anekdota artean. Oso ondo konpontzen ari garela uste dut, eta niretzat hori funtsezkoa da. Egun korapilatsuagoak iritsiko dira eta, ondorioz, aldez aurretik elkar ezagutzea oso garrantzitsua da. Bakoitzak bere ekarpena egiten du, eta nik gozatu egiten dut taldea zain dugun erraldoiarengana joaten ikusiz. Oinarrizko kanpamentura iritsi gara eta lan handia dugu egiteko, baina gaur egungo egoera zailean hemen egotea sari handia da. Eta baita taldea irribarrez ikustea eta gu bertan egoteagatik bertako biztanleak pozik daudela ikustea ere.
Manaslu goitik begira dago eta ez dugu bistatik galduko berriro Bilbora abiatu behar dugun arte. Ea abentura hasi zenetik dakargun irribarre berarekin itzultzen garen. Ziur nago baietz.