Den-denok behar dugu laguntza gure bizitzako uneren batean. Nire bizitzan zehar, pertsona ugari ezagutu ditut atsegin handiz, bakoitza bere istorioarekin. Istorio oso gogorrak, zer pentsatu ematen dizuten horietakoak. Zin egiten dizuet testigantza horietako askok oilo-ipurdia jarri didatela, eta malko bat baino gehiago ere isurarazi didatela… Ez naiz esajeratzen ari. Ezin dut imajinatu ere egin haietako askok zein gaizki pasatu duten. Ikusi eta entzun dudan guztiari esker, konturatu naiz zein garrantzitsua den laguntzea, kolaboratzea; oso gutxirekin dena alda dezakegulako.
Beraz, Manaslu gailurrera iritsi eta Katmandun atseden egun batzuk igaro ondoren -egia esan, lo gutxi egin dugu, halere, egindako ahalegin handiaren ondoren indarberritzea lortu dugu- Oinarrizko Kanpamendura itzultzea erabaki genuen, Samagaungo bizilagunekin elkartzeko. Jende horrek besoak zabalik hartzen gaitu beti, eta laguntza ematea, egin dezakegun gutxienekoa iruditzen zait.
Manasluko Oinarrizko Kanpamentura itzuli ginenean, oso ondo lagunduta egin genuen, lagun on-onak etorri baitziren gurekin. Zer gehiago eska daiteke! Zehazki, 13 laguneko gure taldean 7 osasun-langile izan ziren (2 mediku eta 5 erizain). Bere egonaldian zehar kontsulta egin dute eta guztion artean bertako biztanleei hain ondo datorkien hainbat material erosi dugu. Medikazioa, higiene-produktuak eta bi ohe termiko. Bai, bai, ondo irakurri duzue… ohe termikoak, hau da, inkubagailu eramangarri batzuk, Okjaldhunga Patle eta Samagaunen instalatu ditugunak. Sinestezina.
Horrela esanda, pixka bat arraroa dirudi, baina testuinguruan jarriko zaituztet. Jakina da teknologia dela gakoa osasun arloko aurrerapenei dagokienez, baina zoritxarrez, gehienetan oso garestia da, eta, beraz, garapen bidean dauden herrialdeen aukera ekonomikoetatik oso urrun dago. Are gehiago, kontatu dizkizuedan istorio horien guztien artean, bereziki, bat geratu zitzaidan buruan. Noak, 33 urte baino ez zituen emakume nepaldar batek, malkoak begietan zituela, bere herrian, haur goiztiarrak zapata-kaxa batean edo kalabaza huts batean uzten zirela kontatu zidan. Lurrera erortzen zitzaidan arima. Hots, guk hemen ohiko inkubagailu bat erabiltzen dugu (60.000 eurorainoko prezioa izan dezakeena), beraiek, aldiz, zapata-kutxa edo kalabaza bat…
Errealitate gordin horren aurrean, “Medicina abierta al mundo” taldeko bi ingeniari gazte martxan jarri ziren, eta jaioberrien sehaska irisgarri bat garatu zuten, kode irekikoa eta kostu gutxikoa. Bere lana, besteak beste, sehaskan ezartzen diren eta hezetasun, argi, oxigeno eta tenperatura baldintza ezin hobeak sortzen dituzten mikrotxipak sortzea da, haurra jaiotzen denean baldintza egokietan atseden hartu ahal izateko. Eta sinets iezadazue, hain urrun dauden landa-eremu hauetan baliabide horiek izateak, batez ere neguan, bizitza asko salba ditzakeela.
Baina hauxe da onena: sehaska tolesgarria da, maleta baten tamainakoa, 23 kilo pisatzen du eta 350 euro inguru balio du. Asmakizun honen aitzindariek, jaioterriak jaioberriak aurrera egiteko dituen aukerak baldintzatu beharko ez lituzkeela sinetsita, material eta teknologia errazak erabili dituzte, munduko edozein lekutan eskuratu eta errepikatu ahal izateko. Izan ere, zerbaitek huts egiten badu, ingeniari bat inkubagailuaren mikrotxiparekin konekta daiteke Espainiatik, eta matxurak eta arazo teknikoak modu telematikoan konpon ditzake. Are gehiago, diseinuari eta muntaiari buruzko informazio guztia Interneten partekatzen da, produktu hori behar duenak bere kabuz fabrikatu dezan. Izugarrizko asmakizuna, benetan!
Baina meritua ez da beraiena bakarrik. “Ayuda a contenedores” GKEarekin (proiektua ekonomikoki kudeatzen dute) eta “Salesianos Pamplona”rekin (materiala 3D makina baten bidez diseinatzen laguntzen dute) hirukote perfektua osatzen dute. Hirukote honek bere denbora eta ezagutza modu altruistan eskaintzen du. Beraiei esker, proiektu izugarri honek hazten eta txikien bizitzak salbatzen jarraitzen du.
Horrelako pertsonengatik oraindik fedea dut gizakiarengan… Munduan bere lana eskertzeko hitzik ez dagoela uste dut.
Izan ere, zaila da oso bizitzak salbatzeko helburu bakarrarekin euren ezagutzak modu altruistan sortzea eta partekatzea helburu duten pertsonak aurkitzea.
Zin egiten dut, munduan ez dago dirurik Nepalgo familiek material hori guztia eman diegunean oparitu dizkiguten irribarre, begirada eta esker on horiek ordain dezakeenik. Horixe izan da, hain zuzen ere, bidaia honen oroitzapenik onena, dudarik gabe. Nire erretinan betiko geratuko den irudia. Oilo-ipurdia jartzen zait.
